De Kracht van Sanne

Sanne (22) ontdekte in groep 5 dat zij kleine kale plekjes had net achter haar oren. Na een bezoek aan de huisarts werd uiteindelijk alopecia areata vastgesteld. De kale plekken werden steeds groter en ondanks verschillende onderzoeken en behandelingen, viel het haar steeds weer uit. Ondanks de moeilijke momenten heeft Sanne geleerd om zelfverzekerd met de situatie om te gaan en deelt ze haar verhaal.

"Tijdens het luizen pluizen op de basisschool in groep 5 werden er bij mij hele kleine kale plekjes ontdekt op mijn hoofd, net achter mijn oren. De kale plekken waren niet goed te zien. Ik had vroeger namelijk erg dik haar, dus mijn haar bedekte deze kale plekken toen nog erg goed. Het was echt met het luizen pluizen dat ze met een stokje tussen de haren gingen, waardoor op mijn hoofdhuid werd opgemerkt dat er een paar aparte kale plekjes zaten. De vrouw die mij controleerde op luizen werkte op de dermatologie afdeling in het ziekenhuis. Ze wist daarom dat er iets niet klopte en zei tegen mij: ‘ik zou toch maar een keer langs de huisarts gaan.’ Mijn kale plekken waren toen ongeveer de grootte van een euromunt.

Uiteindelijk werd bij mij alopecia areata geconstateerd. Mijn lichaam vindt dat mijn haarzakjes er niet horen te zijn en stoot daarom op bepaalde plekken de haarzakjes uit. In het begin was ik daarom maar op een paar plekjes kaal, maar de plekken achter mijn oren werden steeds groter. Na twee maanden was de plek achter mijn oor al zo groot was als een hand. Omdat ik bovenop mijn hoofd nog heel veel haar had, viel het er eigenlijk altijd overheen. Maar in groep 8 werd het eigenlijk steeds moeilijker. Bovenop mijn hoofd en vooral in mijn nek kreeg ik hele grote kale plekken. Vanaf het eerste jaar van de middelbare school heb ik uiteindelijk mijn haar af moeten scheren. Ik kreeg van veel mensen te horen dat ik contact op kon nemen met Stichting haarwensen. Ik moest wat gegevens en foto’s op sturen en zo werd gekeurd of ik in aanmerking zou komen voor een haarwerk. Gelukkig kwam ik in aanmerking en mocht ik mijn voorkeuren doorgeven. Ik heb toen een haarwerk van Stichting Haarwensen gekregen. Confident Haarzorg hielp bij het personaliseren van het haarwerk. Zo ben ik dan dus ook bij Confident Haarzorg terecht gekomen."

'Ik vond het geen leuk proces. Voordat ik mijn eerste haarwerk kreeg ging ik al voor heel veel onderzoeken naar Groningen. Ik heb ook een jaar lang, twee keer in de week UV-behandelingen laten doen in het ziekenhuis. Deze behandelingen hebben meerdere mensen geholpen om weer haargroei te krijgen. Bij mij werkte het voor even. Ik had weer een hoofd vol met haar, maar op een gegeven moment kwamen er weer overal kale plekken tijdens de behandeling. Dit was toen wel heel erg balen, ook al had ik hier rekening mee gehouden. Je hebt wel weer hoop en ziet je haar weer groeien en dan in een keer valt het weer uit. Dan baal je zeker.'

'In het begin vond ik het zelfs thuis heel erg moeilijk om zonder haarwerk of mutsje rond te lopen. Daar liep ik echt nooit kaal door het huis. Op een gegeven moment dacht ik bij mijzelf: ‘mijn ouders weten wat er aan de hand is, daarvoor hoef ik mij niet te verbergen.’ Vanaf toen ben ik steeds vaker zonder haarwerk rond gaan lopen. In coronatijd ben ik ook zonder haarwerk naar buiten gegaan. Het hele dorp wist toch al dat ik alopecia heb. Omdat je in die tijd niet zoveel mensen zag kon ik het rustig opbouwen dat ik eigenlijk overal zonder haarwerk naartoe ga.'

Mijn eigen omgeving reageerde erg positief op alles. Ik ben nooit gepest op school en er werd niet anders naar mij gedaan. Ik denk dat mijn moeder alles het moeilijkste vond. Ze moest ook huilen toen mijn haar werd afgeknipt en geschoren. Dat vond ze heel moeilijk, maar ze stond er wel achter.

Mensen die ik niet ken denken vaak dat ik heel erg ziek ben. Als ik ze dan vertel dat ik alopecia heb krijg ik vaak de reactie: ‘Oh ja, daar heb ik weleens van gehoord.’ Mensen hebben het woord alopecia weleens gehoord op bijvoorbeeld televisie, maar verder dan het woord alopecia komen ze eigenlijk niet. Wanneer mensen mij vragen wat alopecia inhoudt, leg ik dit graag uit. Maar als mensen mij aanstaren, vertel ik ook niks. Je kunt of gewoon normaal vragen wat ik heb of je loopt gewoon weg en stopt met staren.

In mijn proces heb ik gemerkt dat wanneer je zelfverzekerd rondloopt, mensen je ook minder snel aankijken. Als je heel onzeker rondloopt, met het idee van iedereen staart mij aan, dan gaan mensen juist sneller kijken. Je blijft mensen hebben die zullen staren en die een mening klaar hebben staan. Of mensen die misschien een vraag stellen die jij liever niet wilt beantwoorden. Maar het maakt zeker een verschil om met zelfverzekerdheid rond te lopen. Als je maar een keer voor jezelf met je kale hoofd over straat gaat met de gedachte: ‘Nu ga ik mijn kale hoofd eens laten zien.’”

Wilt u meer weten of heeft u behoefte aan advies van een expert? Stap een keer bij ons binnen, neem contact met ons op via het contactformulier of maak een afspraak.