De Kracht van Julie

Julie werd op de middelbare school geconfronteerd met Alopecia Areata. Net voor haar examens kwam ze hier achter. Wanneer zij begint met studeren vallen al haar haren uit en verandert haar Alopecia Areata in Alopecia Totalis. Pas toen ontdekte Julie hoeveel haar betekent voor iemand zijn identiteit. Ze deelt haar verhaal bij ons.

“Ik was 17, bijna 18 jaar en zat nog op de middelbare school. Ik weet nog dat ik naar een feestje ging en ik wou mijn haar leuk doen en ineens zag ik een kaal plekje. Ik geloof ergens rechtsboven op mijn hoofd. Ik moest mij snel klaarmaken en ik dacht: ‘Nou ja snel een plukje haar en een speldje eroverheen en klaar en gaan. Het besef dat er echt een kaal plekje zat, dat kwam eigenlijk helemaal niet. Een periode later ging ik met vrienden van school met de trein. We liepen de coupés door en een vriend van mij liep achter mij en zei voor de grap: ‘Hee Julie, je wordt kaal.’ Dus ik zei: ‘Huh, hoezo dan?’ Hij antwoordde: ‘Ja, je hebt kale plekjes op je hoofd.’ Zelfs toen kwam het besef niet dat dat een probleem was. Ik vond het heel gek dat hij dat zei, maar ik had niet het gevoel dat er wat aan de hand was.”

“Ik heb het toen denk ik heel onbewust weggedrukt. Ik wou niet accepteren dat er wat aan de hand was en ben gewoon door gegaan. Tot het op een moment kwam dat dat niet meer lukte. Ik kon het niet zomaar meer verbergen. De plekken werden steeds groter. De plekken zaten ook bovenop mijn hoofd, dus dat is moeilijk te verstoppen. Ik weet niet meer precies wanneer ik erachter kwam, maar ik weet wel dat het voelde alsof mijn hele wereld instortte. Pas op dat moment heb je door hoe belangrijk je haar eigenlijk is voor je identiteit. Vooral op die leeftijd natuurlijk, ik zat nog op de middelbare school. Ik zat in mijn laatste jaar, het examenjaar en dan komt dat er ook nog bij vlak voor de examens. Dus dat was wel even heel erg intens.”

“Ik heb het op dat moment aan mijn moeder verteld. We hebben direct een afspraak gemaakt bij de dermatoloog. Mijn moeder is huisarts, dus die kon mij gelijk doorverwijzen. Toen is inderdaad de diagnose Alopecia Areata vastgesteld. Ik ben vrij snel naar een haarwerkspecialist gegaan daar in de buurt. Maar omdat de nood hoog was ben ik eerst opzoek gegaan naar een snelle oplossing. Na heel veel Googlen kon ik toen voor mijn eerste haarwerk nog een kleurspray vinden, zodat ik de kale plekjes in elk geval een beetje kon verbergen.”

“Op de ochtend dat ik naar de dermatoloog zou gaan, besloot ik alles aan mijn klas te vertellen. Je zit op de middelbare school, mensen roddelen, dus ik was bang dat iemand zou verzinnen dat ik ernstig ziek ben en voor je het weet gelooft de hele school het. Ik ging namelijk een week of twee weken alleen maar met mutsen naar school. Dat was niet heel ongebruikelijk voor mij, maar zo lang achter elkaar werd toch een beetje opvallend. De reacties die ik kreeg waren wel heel lief. Er waren een paar mensen die zich wel een beetje zorgen waren gaan maken. Omdat ik dus zo vaak een muts op had. Die kwamen wel echt naar mij toe van: ‘wat een opluchting, we waren echt bang dat er iets veel ergers aan de hand was.’ Dat was ook mijn grootste reden om het te vertellen, want ik wou niet dat ze dachten dat ik aan de chemo zat.”

“In het begin vond ik mijn haar verliezen erg lastig. Je haar is toch echt iets wat je bent, wie je bent en hoe je eruitziet.  Ineens wordt dat toch anders. En zelfs met een haarwerk of een topper, je bent toch anders als hoe je eerst was. Het is dus echt even leren in de spiegel te kijken naar hoe je eruit ziet. Ik heb mij er nooit echt voor geschaamd, omdat ik ook weet dat het mij is overkomen en dat ik er niks aan kan doen. Ik kan er alleen maar het beste van maken. Maar het is toch wel een andere kant van mezelf en toch ook een hele kwetsbare kant. Die laat je niet zomaar aan iedereen zien. Nu ben ik er veel makkelijker mee, maar toen ging dat toch lastiger. Maar er zitten ook zeker wel voordelen aan. Vroeger was ik best wel onzeker over mijn grote voorhoofd. Toen ik een haarwerk kreeg, kon ik hem gewoon zo een beetje naar voren schuiven.”

“Mijn haar is heel lang weggeweest, maar op een gegeven moment begon het weer te groeien. Uiteindelijk was mijn langste pluk zeker 10 cm. Dus ik had wel echt flink wat, en nog niet overal, maar het groeide wel goed. Ik had het echt weer heel veel hoop. Toen begon mijn afstuderen, kreeg ik corona en toen was alles weer weg. Sindsdien groeit mijn haar eigenlijk niet. Ik heb nu ook zoiets van: ‘Nu is het alles of niets.’ Ik heb liever dat het gewoon wegblijft, dat scheelt mij valse hoop. Natuurlijk wil ik het in het ideale geval terug hebben, maar niet als het blijft schommelen. Elke keer wordt je anders opnieuw teleurgesteld en dat is het het voor mij ook niet waard. Ik zie mijn haarwerk nu gewoon als een accessoire dat ik graag draag. Het past bij hoe ik mezelf zie. Als ik aan mezelf denk, dan denk ik toch vooral aan mezelf met haar. Maar ik voel mij ook erg comfortabel met een mutsje of zonder.”

Wilt u meer weten of heeft u behoefte aan advies van een expert? Stap een keer bij ons binnen, neem contact met ons op via het contactformulier of maak een afspraak.